Mary Solomon, die nog altijd niet weet welk beroep haar zoon echt uitoefent, wil maar één geschenk voor haar verjaardag. Zoals elk jaar vraagt ze een roos. Maar niet zomaar een roos ... Ze wil een van die tere witte rozen die een vriend van haar, een bloemenverkoper, in een metrostation in de buurt aan de man brengt. Ter plaatse, terwijl "pastoor" Soda met de oude bloemenverkoper onderhandelt over de prijs van zijn hele voorraad rozen, wordt de aandacht van Mary getrokken door een duister personage, een min of meer oosters uitziende man met een rugzak ... Deze laatste verliest een enveloppe met een aanzienlijke som geld in. Mary, die de omslag opraapte, waagt zich in de stroom pendelaars in een poging hem de enveloppe terug te geven. Mary is hartpatiënt en niet zo goed meer te been, maar slaagt er toch in om de man zijn briefomslag terug te bezorgen. Hij is zichtbaar verrast en wil zich snel uit de voeten maken. Maar dan bedenkt hij zich ... Voor hij wegloopt, fluistert hij iets in het oor van het oude dametje: "Neem de volgende dagen zeker de metro niet!" Soda verneemt pas 's avonds van Mary wat er in het metrostation gebeurde. Hij heeft een achterstand van 8 uren, maar is niet van plan het spoor van Khalid Cheik los te laten ...