Voor eeuwig zou er mist zijn. Voor hem, het kind met het dode geheugen, ongerept als de witte vlakten van de Rampzalige Wereld was er slechts haat, het verlangen naar wraak en de Speurtocht, Men noemde hem Sneeuw! De oude man die hem had opgenomen, verzorgd en opgevoed, raadde zijn noodlot. Want het noodlot van Sneeuw lag daar, in Europa, waar haveloze clans elkaar verscheurden. Zij die uit het graf verrezen waren. Die gruwelijke nacht. Zij, de Twaalf, stippelden langzaam de weg van Sneeuw uit. Zij, die uit hun graf waren verrezen waren de Hoop! En Sneeuw zou hun werktuig zijn ...