Dit nieuwste avontuur van de beroemdste cowboy van het wilde westen is het 77e album. En het is zeker niet het slechtste van de lange reeks. Dit gezegd zijnde, is ook meteen de kracht van Lucky Luke benoemd. Morris en zijn uitstekende opvolger Achdé wisten altijd in een eenvoudige, maar zeer herkenbare stijl te tekenen. Lucky Luke zal nooit een reeks worden van lange ingewikkelde verhaallijnen en je weet als lezer altijd hoe de laatste scène eruitziet. In een tijd waarin een Franco-Belgisch stripverhaal minimaal twee albums moet beslaan, beginnen de avonturen van de lonesome cowboy een unieke uitzondering te worden. Gelukkig hadden Morris en de uitgeverij al besloten dat de reeks na Morris' dood mocht worden voortgezet, zolang de verhalen een stevige basis hadden. In dit album wordt Lucky geconfronteerd met een van de bekendste detectives van het westen: Allan Pinkerton. In de reeks De Jonge Jaren van Blueberry zien we hem regelmatig opduiken. Maar daar is hij toch wat minder arrogant dan hier. Pinkerton zorgt er namelijk voor dat Lucky Luke op pensioen kan en met heel wat tegenwind te kampen heeft. Een nieuwe misdaadbestrijder is gearriveerd. Zelfs Joe Dalton kan amper geloven dat hij nog iemand zou tegenkomen die hij meer zou haten dan Lucky Luke. Het verhaal wordt verzorgd door het duo Daniel Pennac en Tonino Benacquista, allebei romanschrijvers van hoofdberoep, die de drukbezette want in Frankrijk populaire komiek Laurent Gerra eventjes aflossen. Zij herlazen de complete reeks en vonden dat de beste verhalen die zijn waarin een historisch personage voorkomt waar dan een scheutige saus persiflage over wordt gegoten. Ze kennen dan wel hun klassiekers, maar ze geven wat ons betreft te weinig ruimte aan de domste hond van het wilde westen. De enkele scènes waarin Rataplan meedoet, zorgen altijd voor een komisch moment, net zoals de samenwerking tussen Lucky en zijn paard Jolly Jumper. De scène waarin Jolly per se mee wil sluipen met zijn baasje is verrassend goed.